به گزارش خبرگزاری تسنیم، متن یادداشت اختصاصی تسنیم به قلم فرشاد مهدی پور با عنوان «دو ایران روی میز» را در ذیل می خوانید:

آخرین روزهای سال بود که وزیر امور خارجه وقت آمریکا (شاید اولین زن آمریکایی در این سمت)، شروع کرد به پیش‌کشیدن بحث عذرخواهی تلویحی نسبت به مداخلات ایالات‌متحده در ایران، آن‌هم با محوریت کودتای 28 مرداد.

این روی‌داد اگر چه سنگ‌بنایی شد برای پیام‌های نیمه‌شبانه آمریکایی‌ها به ایرانی‌ها در آستانه نوروز و در سال‌های اخیر، سبک و سیاق روشن‌تری هم یافته، زیرِ گذر روزهای تعطیل به فراموشی سپرده شد اما دال مرکزی آن سخنان وارد ادبیات سیاسی در کشور شد: حاکمیت دوگانه‌ای که مادلین آلبرایت از آن نام‌برده بود و حالا 10-15 سالی بعد از آن گفته‌ها، در بیان باراک اوباما (که این روزها زیاد حرف می‌زند و بیش‌تر از همه‌چیز درباره جمهوری اسلامی)، صورت‌بندی تازه‌ای یافته: ایرانی که انگیزه عقیدتی و تهاجمی دارد و ایرانی که حالت تدافعی دارد و احساس آسیب‌پذیری.

اول.
آمریکایی‌ها دوست‌ دارند که با کدام ایران کار کنند: ایران تهاجمی یا تدافعی؟ پاسخ ظاهرا واضح است و چندان نیازمند تامل و بحث نیست. آمریکایی‌ها با ایران سر به‌راه‌تر راحت‌ترند و این‌را پنهان نیز نمی‌کنند.

این نکته در خود، حاوی پیامی ناگفته‌ است که همانا ناامیدشدن‌ آن‌هاست از تغییر فیزیکال و سخت جمهوری اسلامی، به نحوی که یا از روی نقشه پاک شود و یا در حالتی شبه‌کودتایی، تغییر ماهیت دهد.

سطح تماس‌های مقامات مختلف آمریکا با راس هرم حکم‌رانی ایران، شاهد دیگری بر این ادعاست که با ایجادشدن حالتی گفت‌وگویی میان کنگره، وزیر خارجه و رییس‌جمهور آمریکا با مقامات ایرانی در تریبون‌های رسمی و کنش و واکنش‌های متقابل، نحوه گردش کار مبادلات میان طرفین به‌نحو قابل توجهی پایاپای و برابر شده است. مشخصا چارچوب درنظرگرفته شده در گفت‌وگوهای 5+1 و محوریت یافتن مذاکرات دوجانبه حول موضوع هسته‌ای، این پیام‌ را هم تایید می‌کند و برابرشدن ایران با قدرت‌های جهانی را تثبیت.

دوم.
مشخصه‌های ایرانِ سر به راه و همراه با آمریکایی‌ها چیست؟ در این‌گونه مواقع، معمولا ذهن‌ها متوجه اقدامات و ابتکارات و حوزه‌های نفوذ جمهوری اسلامی می‌شود و این‌که مثلا در کدام کشورها حضور دارد، چه معادلاتی را تعیین می‌کند و چه بازی‌هایی را می‌تواند برهم بزند.

جنبه تهاجمی‌ای که به زعم غربی‌ها، منفی است و باید محدود شود و در مرکز آن هم، حفظ امنیت «سگ هار» قرار دارد؛ اهمیت این کارویژه تا بدان‌جاست که رییس دولت آمریکا در همین سخنانش (مصاحبه با توماس فریدمن در نیویورک‌تایمز) ابراز امیدواری می‌کند که «کسی چه می‌داند، شاید ایران تغییر کند».

لیکن ظاهرا این فقط یک رویه سکه است و نگاهی حداقلی؛ ایران مطلوب، ایرانی است هراسان و ترسان که در لاک خود سر فرو برده، ایرانی که قدرت‌مند نیست. ایرانی گوش به فرمان و رام که اگر چنین نبود چه نیازی به تفکیک‌گذاری مذکور (تدافعی- تهاجمی) وجود داشت؟

مشخصه‌های این ایران، فقدان تلاش‌های اعتقادی است و این‌که اگر یک نفر گفت همه گزینه‌ها روی میز است، دیگری لبخند بزند و بگوید من آماده مذاکره در همه زمینه‌ها هستم؛ ایرانی که شعار مرگ بر آمریکا ندهد و هنگامی‌که به رییس دولتش زنگ می‌زنند (مشابه تماس جرج بوش با پرویز مشرف پس از وقایع 11 سپتامبر)، فقط به او پنج دقیقه وقت بدهند که تصمیمش را برای مشارکت با آمریکا در حمله به افغانستان بگیرد. این‌چنین ایرانی، ایران خوب و خوش‌آیند و هم‌پیوند با جامعه جهانی است.

سوم.
با این‌همه، این‌ها در برابر ایده قدیمی مهار دوگانه (و نسخه به‌روز شده‌اش، حاکمیت دوگانه)، نکته‌های فرعی به‌شمار می‌آیند؛ در دهه شصت و هفتاد شمسی، چماق و هویج مشهورترین خط‌مشی غربی‌ها در قبال جمهوری‌اسلامی بود، گاهی فشار و گاهی هم تشویق.

اما این تهدید و فرصت‌ها در بیرونِ ایران قرار داشت و کم‌اثر، پس در انتقالی مبنایی می‌بایست نقطه بحران‌زا به داخل کشور سرایت داده می‌شد و از دل این جابه‌جایی محور هجوم، حاکمیت دوگانه بارز شد و امروز، ایران تدافعی- تهاجمی. بازخوانی پیام‌های نوروزی اوباما نیز به‌وضوح همین نکته را نشان می‌دهد که «نوبهار» مورد توجه آمریکایی‌ها، بخش‌های مشخصی از نهادها و کارگزاران ایرانی را مورد توجه قرار می‌دهد، برای آن برنامه دارد و پرونده هسته‌ای و حتی اوضاع منطقه را، جزیی کوچک از این موضوعاتی می‌داند.
***
«دشمنان ما که طرف مقابل ملت ایران قرار دارند – که عمده هم آمریکاست – این‌ها دارند با تدبیر و سیاست‌گذاری حرکت می‌کنند. این را ما کاملاً توجه داریم، می‌فهمند که دارند چه‌کار می‌کنند»؛ این تدبیر و سیاست‌گذاری باید جایی در حوالی همین نوع دیدگاه و نگرش به ساخت سیاسی در ایران باشد و متناسب با آن، برنامه‌ها و دستورالعمل‌هایی که بتواند بسط ید گسترده‌تری را (در فرض پذیرش ایران جدید) برای آمریکایی‌ها و مداخلات آن‌ها در کشور فراهم آورد.

از منظر آمریکایی‌ها دو ایران وجود دارد و لاجرم دوگزینه روی میز و لابد گزینه‌ها به نحوی سامان‌گرفته که یکی را تقویت و دیگری را تضعیف کند.

انتهای پیام/

به گزارش خبرگزاری تسنیم،‌ محمد کاظم انبارلویی در یادداشتی نوشت: 

1- آیت الله هاشمی رفسنجانی در دیدار اعضای حزب وحدت و همکاری ملی گفته است: سه جریان اصولگراها، اصلاح‌طلبان و معتدل‌ها باید برای اعتلای کشور برنامه‌ریزی و افکار خود را معرفی کنند تا مردم بر اساس آن، نظرات خود را در انتخابات بیان کنند.

از اظهارات آقای هاشمی رفسنجانی مستفاد می‌شود که رقابت در انتخابات آینده سه ضلعی خواهد بود. نوع اظهارات ایشان نشان می‌دهد که وی خود را در جریان معتدل‌ها تعریف کرده است. تجربه تلخ فتنه 88 نشان داد که سکوت در برابر افراطی‌گری و خشونت و نادیده گرفتن رای ملت، کارنامه خوبی در عملکرد سیاسی آقای هاشمی به جا نگذاشته است که وی حاضر نیست آن را تکرار کند.

این رویکرد خوبی است. عاقبت همنشینی با اصلاح طلبان افراطی که همیشه بر طبل خروج از حاکمیت و خروج بر حاکمیت می‌کوبیدند، چیزی جز تهدید امنیت و اقتدار ملی نیست.

امیدواریم ایشان در انتخابات آینده همان‌طور که از رویکرد او مکشوف است، در جریان معتدل‌ها قرار گیرد.

2- شورای مرکزی اصلاح‌طلبان نیز با تعیین راهبردهای خود در انتخابات، با ساماندهی ستادهای انتخاباتی خود در سراسر کشور روی ائتلاف حداکثری و اجماع بین اضلاع جریان خود، حساب باز کرده‌اند.

شنیده شد آنها توافق کردند یکی از سران فتنه را به عنوان رهبر اصلاحات، فصل الخطاب بدانند و از طرفداران خود بخواهند با میانه‌روی و دوری از رادیکالیسم به عنوان یک تاکتیک در انتخابات آینده ظاهر شوند.

آنها به این نتیجه رسیده‌اند که باید به اعضا آموزش دهیم وقتی که دیدند ما با روحانی یکی هستیم اعتراض نکنند. آنان بر این عقیده‌اند که فعلا سکه اعتدال در بازار سیاست ایران اعتبار دارد و باید با همین سرمایه به بازار رقابت‌های انتخاباتی بیاییم.

اصلاح‌طلبان با کاربرد ده فرمان هانتینگتون فتنه 18 تیر 78 و فتنه 8 ماهه 88 را کلید زدند که جز رسوایی و بی‌آبرویی چیزی نصیب‌شان نشد.

هانتینگتون طراح جنگ تمدن‌ها و یکی از تئوریسین‌های انقلاب مخملی در جهان است. او در رهنمودهای براندازی می‌گوید:

الف ـ عدم خشونت را تبلیغ کن اما خودت با خشونت عمل کن.

ب ـ از هر فرصتی برای نشان دادن مخالفت با نظام استفاده کن.

ج ـ با رسانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری ارتباط برقرار کن و سعی کن در آمریکا برای خود حامیانی دست و پا کنی.

دـ یک رهبر مردمی پیدا کن و او را جلو بینداز و در انتخابات از طریق جلب حمایت خارجی بویژه‌ آمریکا برای پیروزی گام بردار.

هـ ـ وحدت و یگانگی را در گروه‌های اپوزیسیون تبلیغ، ترویج و تقویت کن.

و ـ رژیم را به فساد و خشونت متهم کن.

ز ـ ...

اصلاح طلبان طی 10 سال گذشته با کاربرد این روش‌ها دو بار روی باسکول "باراندازی و براندازی نظام" رفتند و وزن خود را امتحان کردند. ظاهرا در انتخابات آینده همین مسیر را می‌خواهند طی کنند.

البته آنها تجربه سال 92 را در پیش دارند، به همین دلیل نمی‌خواهند با پرچم افراطی‌گری و رادیکالیسم وارد انتخابات شوند.

آنها هم ترجیح می‌دهند با پرچم اعتدال به میدان بیایند. لذا به نظر می‌رسد معتدل‌ها و اصلاح‌طلب‌ها به طور اجتناب‌ناپذیر از دو جاده متفاوت به یک اتوبان می‌رسند. باید دید سرعت خود را در اتوبان چگونه تنظیم می‌کنند که به تصادف منجر نشود؟

3- اصولگرایان این روزها با بهره‌گیری از تجربه انتخابات سال 92 فقط به همگرایی فکر می‌کنند. نشست‌های اضلاع اصولگرایی در تهران، قم و مراکز استان‌ها بر اساس عقلانیت سیاسی منجر به همدلی و همزبانی در سطوح مختلف شده است.

راهبرد اصلی اصولگرایان یک انتخابات خوب با مشارکت بالا برای شکل‌گیری مجلسی است که بتواند در راس امور بودن را مدیریت کند.

اصولگرایان سال 94 را سال تصمیم سازی‌های بزرگ برای حفظ امنیت و اقتدار ملی می‌دانند و لذا یک رقابت سالم را می خواهند تدارک کنند و نتیجه آن را برای نشان دادن ثبات و امنیت کشور به نمایش بگذارند. دغدغه آنها دغدغه ملی است. دغدغه حفظ نظام و صیانت از آن در برابر هجوم گرگ‌های جهانی است فارغ از اینکه چه نتیجه‌ای بر انتخابات مترتب خواهد بود. لذا اصولگرایان در درجه اول همزبانی و همدلی در میان خود و سپس در سطح ملی را دنبال می‌کنند.

انتهای پیام/

سید محمدحسین هاشمی گلپایگانی مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق(ع) در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری تسنیم از درخواست مجوز دانشجویان برای برگزاری تجمع مقابل وزارت امور خارجه خبر داد و گفت: بسیج دانشجویی دانشگاه‌های تهران، امام صادق(ع)، امیرکبیر و علم‌ و صنعت درخواست خود را برای تجمع مقابل وزارت امور خارجه کشورمان به وزارت کشور ارسال کرده‌اند.

وی افزود: دانشجویان در اعتراض به عدم پاسخگویی مسئولان نسبت به سؤالات دانشجویان درباره بیانیه لوزان قصد دارند روز چهارشنبه 30 اردیبهشت ماه مقابل وزارت امور خارجه تجمع برگزار کنند.

انتهای پیام/*