رویش نیوز- سرویس سیاسی: تعویض دولت ها در ایران همیشه با تعویض مدیران کل، مدیران میانی و حتی برخی کارمندان جزء همراه بوده است. مسئله ای که همیشه مورد انتقاد بوده، اما افراد به محض رسیدن به قدرت، خود همان مسیری را می روند که گذشته گان پیموده اند. دولت یازدهم هم از این قاعده مستثنی نبوده و بر خلاف ادعای رئیس جمهور محترم، که دولت برای حل مشکلات کلید آورده است و نه داس، به تغییرات عمده ای در سطح مدیران دست زده است. اما نکته ای که این دولت را از گذشتگان مستثنی می کند، شیوه جدید دولت برای حذف برخی مدیرانی است که خارج از بدنه اجرایی دولت مشغول به فعالیت اند.

در زیر مجموعه هر مدیری گاه و بیگاه تخلفاتی رخ می دهد، تخلفاتی که نه به دیروز و امروز، بلکه سابقه ای به اندازه عمر دولت در جمهوری اسلامی دارد. تخلفانی که پس از اتمام دوران مدیریت شخص، بعضاً به آن ها رسیدگی می شده و بعضاً هم از آن چشم پوشی می کرده اند. در ماه های اخیر یکی از نهادهای نظارتی، به طور ویژه به بررسی عملکرد مدیران اصولگرایی پرداخته که خارج از بدنه اجرایی دولت مشغول به فعالیت اند و توانسته اند نام خوبی از خود به جای بگذارند، مدیرانی که امکان تغییر آن ها در حیطه اختیارات دولت نیست. در جریان این بررسی ها که تقریباً بی سابقه است، از هر تخلف رخ داده در مجموعه برای از میان برداشتن مدیر آن مجموعه استفاده می شود و می توان نمونه هایی از این دست اقدامات را در تهران یا قم ذکر کرد. تلاش برای ایجاد فضای سالم اداری و پاک سازی ادارات از تخلفات، نکته ای ارزنده است، اما موضوع هنگامی حاشیه دار می شود که این بررسی ها صرفاً در مجموعه های خاصی صورت می گیرد، آن هم توسط دولتی که مدیران ارشدش بیشتر تکنوکرات های کارگزارانی هستند. افرادی که وجود تخلف در مجموعه های مدیریتی را امری طبیعی عنوان می کنند، موردی که در جریان دادگاه کرباسچی به وضوح عنوان می شد. این سخت گیری ها در دولتی انجام می شود که وزیر نفت آن، به اعتقاد بسیاری از کارشناسان از موثرین در داستان کرسنت است. همین موارد است که ما را مجبور می کند به روند ایجاد شده، با دیده شک بنگریم و شائبه سیاسی بودن این حرکت در ذهنمان تقویت شود.

اصفهان هم مانند چند شهر بزرگ دیگر اکنون درگیر همین ماجرا شده است. اینکه هدف دولت از این اقدام چیست، سوالی است که برای جواب به آن به همان چند سطر بالایی بسنده می کنیم و ماجرا را از زاویه ای دیگر نگاه خواهیم کرد.

اکنون سوال اساسی این است که جریان های اصولگرایی چگونه باید با این مسئله برخورد کنند. به نظر می رسد درس نگرفتن از برخی اشتباهات گذشته، اصولگرایی را مجدداً در ورطه اشتباهی جبران ناپذیر خواهد انداخت. ایجاد خطوط قرمز توهمی، منحصر کردن کل جریان اصولگرایی دریک شخص، عدم تحلیل به موقع و درست، مالک اشترسازی های نابجا و... تماماً مواردی است که در برهه های مختلف زمانی، در مقاطعی برای انقلاب – مانند داستان قائم مقامی آیت الله منتظری و مهدی هاشمی که خط قرمز وی بود- و در مقاطعی هم برای جریان اصولگرایی هزینه های بسیار سنگین و گاهاً جبران ناپذیزی را داشته است. دفاع تمام قد و بدون منطق جریان راست در دهه هفتاد از هاشمی رفسنجانی و ندیدن انتقادات و مشکلات وی تا دفاع جریان اصولگرایی از احمدی نژاد، باز هم با همان شاخصه ها و مشکلاتی که بعدها این افراد به نظام و جریان اصولگرایی تحمیل کردند، همان درس تاریخی است که به آن توجهی نداریم. جریان اصولگرایی بارها و بارها از این رخنه گزیده شده و ضربه خورده است ولی هنوز نمی تواند ایمان بیاورد که بزرگ کردن یک شخص – هرچند توانمند و مفید- در حد یک جریان، هم شخص را دچار توهم می کند و هم جریان را به زمین می زند.

بحمدالله تمام مدیران ما نیز که علی وار مدیریت می کنند و هرکدام برای خود مالک اشتری دارند که نمی توان به او نزدیک شد!

رفتارهایی از جنس آنچه که شرح داده شد، مدیزان را در این توهم می برد و این توهم آنچنان قوی است که حاضر می شوند، مدیریت پر از اشتباه ریز و درشت خود را با علی(ع) مقایسه کنند و نزدیکان خود را مالک بنماند. که ای کاش لااقل تاریخ را درست مطالعه می کردند و می دیدند که علی هم مالک را در جریان صفین و حکمیت عقب نشاند و او را متوقف کرد. کسانی که دم از انقلاب و اصولگرایی می زنند و خود را صاحب آن می دانند اکنون بهترین فرصت است که نشان دهند آنچه برایشان اهمیت دارد، جریان است و نه اشخاص. اکنون فرصت مناسبی است که سرنوشت جریان را از سرنوشت افراد و اشخاص جدا کرده و اجازه دهیم که اگر اشتباهی رخ داده است، فرد تاوان آن را  بدهد و نه کل جریان.

کمی دقیق تر به مسئله بنگریم و تاریخ سه دهه گذشته را آیینه عبرت قرار دهیم و با دفاع های بدون منطق و ترسیم خطوط قرمز اشتباه به دور خود و اطرافیانمان اصولگرایی را ذبح نکینم. کمتر از یکسال از ماجرای معاون اول رئیس جمهور می گذرد، کسی که اگر احمدی نژاد او را درون خط قرمز خود نداده بود و جریان محاکمه اش سریع تر انجام می شد، اکنون جریان انقلابی و ارزشی (که به اشتباه احمدی نژاد را نمود تمام آرمان های خود کرده بود)، بخاطر دفاع از مدیری که دست پرورده سیستم کارگزارانی هاشمی است، متهم نبود. دفاع  از رحیمی تنها ثمره اش تحمیل هزینه ای بی مورد بر دوش جریان حزب اللهی بود.

خلاصه کلام اینکه، در شرایط حاضر داشتن نگاه تاریخی، عقلانی و بدور از احساسات به مسائل، برای عبور بدون حاشیه شهر از اتفاقاتی که در پیش روست، بسیار حائز اهمیت و ضروری است. از بزرگان و روحانیون سرشناس شهر هم انتظار می رود که در این شرایط که عده ای حداقل در موضع تهمت قرار گرفته اند، خود را در حمایت از آن ها هزینه نکنند که اگر در هر شرایطی این موضع تهمت، به شکل قانونی اثبات شد، حکم روغن ریخته ای را دارد که جمع نخواهد شد. اکنون آنچه که اهمیت دارد حفظ سلامت کل جریان است و نه تلاش برای نشان دادن بی گناهی افراد، تلاشی که شاید ثمری هم ندهد. باید اندیشید که آیا ذبح یک جریان عظیم انقلابی و ارزشی که توانسته است جایگاه مناسبی در میان مردم باز کند، برای دفاع از یک شخص، صحیح است؟ حتی اگر این شخص خدمات زیادی هم داشته باشد نباید همچون گذشته کل اصولگرایی را در وی متصور بود و خطاهایش را نادیده گرفت.

از سوی دیگر اهمیت این موضوع و حاشیه هایش می تواند دلیل اقدام سریع دستگاه قضایی باشد تا اگر اتهامات واهی است سریعا بر طرف شود و اگر هم خبط و تخلف افراد درگیر در موضوع محرز است که برخورد قانونی اعمال شود. اقدام عاجل و شفاف دستگاه قضایی می تواند از تبعات موضوع بکاهد و جلوی سیل شایعات و متهم کردن ها را بگیرد.